در تقاطع سنت، فقر و جنسیت

دروازه غار دیگری تیپاخوردۀ طبقۀ متوسط است. هم خیالمان را راحت می‌کند که اوضاعمان بد نیست، هم یک «ته دنیا»ست برای اخراج همۀ پس‌مانده‌های سیستم طردکننده‌ای که خودمان را به زور در آن نگه داشته‌ایم، هم جایی برای این‌که مقصرها را با انگشت نشان بدهیم. دروازه جایی است برای اینکه غذا پخش کنیم و یخچال مهربانی توی پارکش بگذاریم و همین‌طور که دماغمان را گرفته‌ایم با حس عمیقی از رضایت به خانه‌هایمان برگردیم. یا حتی بدتر، از رفتن کارتن‌خواب‌هایش به کمپ شفق و کمپ‌های دیگر خوشحال شویم و «پاک شدن» محله را در پارک جشن بگیریم. می‌توان وارد گود کاسبی از دروازه غار شد، قدم به «بوروکراسی فقرزدایی» گذاشت و از قِبل فقر نان خورد. اما آیا می‌توان دروازه غار را جدا از ساختارهای کلانی که آن را ساخته‌اند، در خود جا داده‌اند و طرد و بازتولیدش می‌کنند، فهمید؟