تندر بی پایان و چند شعر بلند

میگل ارناندس را سخت می‌توان دوست نداشت. آقای شاعر، اوایل یک بهار، هفتاد و چند سال پیش، در زندانی در آلیکانته روی دیوار نوشت: «بدرود برادران، رفقا، دوستان؛ بگذارید توشه‌ام را بردارم از آفتاب و گندمزار» و همان‌جا مرد. همان‌جا، زیر پای فرانکیست‌هایی که لورکا را هم کشته بودند، پای یک تک درخت.

تن نخواهم داد؛ نه: مأیوس خواهم شد
انگار گردبادی از گدازه‌های آتشفشان
محبوس در زندان میوۀ بادام
با منقار آویزان سهره‌ای که نوک می‌زند.