این کتاب را بسوزان

کافکا می‌نویسد که یک نویسنده، در میان خرابه‌ها «چیزهایی متفاوت (و بیشتر از) دیگران می‌بیند… این بیرون پریدن از زمرۀ قاتلان است؛ این دیدن آن چیزی است که واقعاً اتفاق افتاده است». این طبیعتِ آن شهادتی است که نویسندگان، به واسطۀ مسئولیت حیرت‌انگیزشان در برابر حس هفتم خلاقانه‌ای که دارند، می توانند، و مسلماً باید بدهند، و از روزگاران باستان نیز چنین کرده‌اند.
«تحقق بخشیدن» به آنچه روی داده است، درست از همان چیزهایی ریشه می‌گیرد که به نظر منکر واقعیت‌اند: تحولاتی در رویدادها، انگیزه‌ها، احساسات، واکنش‌ها، که از بلاواسطگی‌شان به مفهومی ماناتر، به معنا مبدل‌شان می‌سازد.