نقاشیِ زندگیِ پست‌مدرن

شاید فقط گذاشتن یک «پست-» جلوی مدرنیسم کافی نباشد؛ اما آیا نباید موافق این باشم که مدرنیته در سی یا چهل سال گذشته تغییرشکل داده -آنقدر که به چیزی دیگر تبدیل شده است؟ و آیا بخشی از این بازآرایی، شکل جدید اشاعۀ ویروس‌وارِ امر دیداری در کلیت فرهنگ -نظام جدید بصری‌سازی و چپه شدن تعادل اجتماعی از رژیم پیشینِ کلمه به رژیم کنونی تصویر- نیست؟ آیا این اوضاع و احوال بی‌شک فرصتی ویژه را در اختیار هنر می‌گذارد؟ آیا چنین نیست که هنر به شکلی منحصربه‌فرد وارد دیالوگ با چیزی می‌شود که حالا ابزار اصلی در تولید زندگی متصورِ نوین شده است؟ یا اینکه آنچه فرصتی یکتا به نظر می‌رسد، دقیقاً خودش به مشکل بدل می‌شود؟ آیا نزدیکی هنر بصری به ابزار کنونی واقعی قدرت -ابزار فعلی تولید سوژه‌ها- نه نزدیکی، بلکه همسانی از کار درنمی‌آید؟ آیا هنر بصری صرفاً و مطلقاً ذر فرایند بدل شدن به بخشی از دستگاه تولید زندگی تصویری قرار ندارد؟ آیا تورق صفحات مجلاتی چون پارکت یا آرت‌فروم این حقیقت مؤکد را به شکلی سرسختانه و ملال‌آور تأیید نمی‌کند که مرزبندی میان هنر بصری و برای مثال صنعت مد به همین راحتی دیگر وجود ندارد؟ نه‌تنها وجود ندارد، بلکه هنر به وجود نداشتن این مرز هم می‌بالد؟ وجود نداشتن یکی از عمده پی‌رنگ‌های تصدیق‌آمیز هنرِ امروز است.